“Sinds 2005 jouw online hulp bij afscheid”

De onrust nam toe. Het was al bijna een jaar geleden dat mijn moeder was overleden en nog steeds hadden we geen mooie bestemming voor haar as kunnen vinden. De begraafplaats zelf was uitgesloten, evenals een urn bijzetten. Wij wilden terug geven aan de natuur wat de natuur ons heeft gegeven. Maar dan wel op zo’n manier dat we er allemaal met een goed gevoel op terug konden kijken. Het kiezen werd bemoeilijkt omdat er ook nog eens heel veel mogelijkheden zijn. Bij mijn vader was het helder. Hij wilde graag op zee uitgestrooid worden. Dit was, ondanks het verdriet dat wij hadden, een prachtige dag geworden. Zo iets wilden we dus ook voor mijn moeder, maar dan met een compleet andere invulling.

Omdat de onrust maar bleef aanhouden en ik aan zo’n beetje niets anders meer kon denken dan aan mijn moeder besloot ik met twee verschillende uitvaartbegeleidsters te praten. Ik wilde ideeën op doen, tips krijgen maar vooral gerust gesteld worden. Elk op hun eigen manier vertelde ze mij vooral geen overhaaste beslissingen te nemen. Als ik er nog niet klaar voor was, dan was het duidelijk nog niet het juiste moment. Net als een uitvaart kun je ook het uitstrooien van het as maar een keer doen. Weg is weg! Hierna lukte het mij om er wat afstand van te nemen en het onderwerp te laten rusten. Er zou zich vanzelf een moment voordoen waarbij mijn gevoel aan zou geven dat het goed was.

Ruim een half jaar na mijn gesprek met de uitvaartbegeleidsters kwam dat moment. Ik zocht iets op internet en kwam onbedoeld op de website van een laatste vlucht. Een website van Marleen en Andreas van Beek. Ze hebben zich gespecialiseerd in ballonverstrooiingen. De ballon wordt gevuld met het as (en helium)en stijgt tot wel 20 kilometer in hoogte. De druk in de ballon is dan zo hoog dat hij uit elkaar klapt en het as in de straalstromen terecht komt. Je vind er niets meer van terug. Hoe vaker ik de site bezocht hoe meer mijn gevoel zei dat dit het juiste was. Ik overlegde met mijn zusje die er, gelukkig, het zelfde gevoel bij had als ik. Onze keuze was gemaakt.

Op dinsdag 17 september, de dag dat mijn vader 62 jaar zou worden, zou mijn moeder nog één keer een reis gaan maken om daarna eindelijk te kunnen rusten. Haar reis begon bij ons in de polder. Een plek waar ik haar heel graag nog eens mee naar toe had willen nemen. Maar dat is er helaas nooit van gekomen. De hele ochtend kwam de regen met bakken uit de hemel en het waaide ook nog eens heel hard. Niet iets om vrolijk van te worden. Om 12.15 uur reden we met familie van ons huis naar de polder. Marleen en Andreas waren daar al om de ballonnen te prepareren. Ik voelde met hen mee want het was nog geen minuut droog geweest. Gelukkig hadden ze een grote tent opgezet zodat ze droog konden staan.

Toen we aankwamen en de auto uitstapten werd het in eens een stuk lichter. De donkere wolken weken voor de zon. Een prachtige blauwe hemel scheen ons tegemoet. Het contrast was zo groot, dat ik er kippenvel van kreeg. Uk had een klein gedichtje geschreven, evenals mijn tante en ik zelf. We bonden de opgerolde gedichtjes onder de ballon zodat ze die met zich mee kon nemen naar “boven”. Haar as was verdeeld in vier witte ballonnen. We waren allemaal onder de indruk van de grootte van de ballonnen. Uk kreeg een rood hart als ballon. Zijn ballon zou mijn moeder begeleiden op haar reis.

Voor we haar lieten gaan haalden we nog wat oude herinneringen op en spraken we een woordje tot haar zelf. Toen was het moment aangebroken. Uk telde af en op het zelfde moment lieten we haar vrij. We hebben nog een minuut of tien staan kijken hoe ze hoger en hoger naar de hemel klom tot ze echt helemaal uit het zicht verdwenen was. Ik had het even moeilijk. Ik moest mijn moeder letterlijk loslaten. Een moment van bezinning en daarna accepteren dat ze er echt niet meer is.

We bedankten Marleen en Andreas voor de goede zorgen en liepen terug naar onze auto. Op dat moment trok het wolkendek weer dicht. Het was gedaan met de zon evenals de mooie blauwe lucht. Langzaam begon het te spetteren en niet veel later regende het.

Nu mijn moeder haar laatste vlucht heeft gemaakt kan ik zelf ook weer iets afsluiten. De cirkel is rond. Hoewel deze dag langzaam een plekje moet gaan krijgen, kijk ik er met een heel goed gevoel op terug. En de zon en blauwe lucht? Dat was vast een cadeautje van gene zijde omdat we haar, haar vrijheid hebben gegeven…