Bij overlijden moet een huisarts, ziekenhuisarts of de arts van het verzorgingstehuis het overlijden vaststellen. Dat gebeurt door middel van een verklaring van overlijden. Nadat de verklaring van overlijden is opgesteld en uitgegeven, kunnen uitvaartverzorgers actie ondernemen. Een van de meest gestelde vragen is hoe men een verklaring van overlijden moet regelen?
De verklaringen van overlijden bestaat uit twee delen. Je hebt een A-verklaring en een B-verklaring. Wij leggen de verschillen hieronder uit.
A-verklaring van overlijden
De A-verklaring is het eerste deel van de verklaring van overlijden. Hierin wordt aangegeven wie de overledene is en op welke datum de persoon is overleden. Deze A-verklaring van overlijden wordt meestal direct overgedragen aan de uitvaartondernemer. Die geeft het overlijden aan bij de gemeente. De gemeente geeft vervolgens toestemming (verlof) tot begraven of cremeren. Pas dan mag het lichaam officieel begraven of gecremeerd worden.
Twijfelt de arts of de persoon op een natuurlijke wijze is overleden of is de overleden persoon minderjarig? Dan moet de gemeentelijke schouwarts worden opgeroepen. De schouwarts velt dan een oordeel. Is er vermoeden van een niet-natuurlijke dood, bijvoorbeeld door een ongeval, euthanasie of een misdrijf, dan neemt hij of zij contact op met de officier van justitie.
B-verklaring van overlijden
In de B-verklaring van overlijden staan specificaties over het overlijden. Deze komt terecht in het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Zo kan er worden bijgehouden hoe vaak een bepaalde doodsoorzaak voorkomt. Ook wordt bijgehouden of iemand een natuurlijke of niet-natuurlijke dood is gestorven. Dit gaat geheel op anonieme basis. De gegevens zijn dus niet terug te herleiden naar een persoon.
Verklaring van overlijden ontvangen
Heb je de verklaring van overlijden ontvangen? Dan kun je dus actie ondernemen richting de uitvaartondernemers. Zij staan vaak dag en nacht voor je klaar om een stijlvol eerbetoon aan je geliefde overledene te geven.